Για όσους δεν το ξέρουνε.... στις 12 Δεκεμβρίου απεργούν οι πάντες για το θέμα του ασφαλιστικού με σχετική πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Σωστό είναι και οι freelancers να ακολουθήσουν φυσικά.

χαιρετισμούς

Αυτό το θέμα εμένα όπως και πολλούς φαντάζομαι εδώ στο forum με κάνει να αισθάνομαι αμήχανα.
Καταρχήν να πω ότι δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα ως μισθωτός και δεν θα απεργήσω, ούτε και το έχω κάνει μέχρι τώρα. Επίσης θέλω να πω ότι στα μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια συμμετείχα σε πορείες κινήματα και απεργίες.

Γιατί δεν θα απεργήσω λοιπόν. Δεν θέλω να πω τα κλασσικά και να γλιτώσω. Δηλαδή ότι δεν με εκφράζουν οι σημερινοί συνδικαλιστές και το γενικώς βαθιά συντηρητικό -δεν γουστάρω αλλαγές- συνδικαλιστικό κίνημα. Όχι ότι δεν το πιστεύω αλλά δεν είναι εκεί ο λόγος της άρνησης μου να συμμετάσχω στην απεργία.

Δεν θα απεργήσω διότι έχω μπει ευτυχώς ή δυστυχώς σε μια εταιρική-κοινωνική-προσωπική κουλτούρα στην οποία η απεργία δεν είναι επιλογή. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Δεν είναι ότι μου απαγορεύει κανείς να απεργήσω ή θα με χαρακτηρίσουν κάπως στον εργασιακό μου χώρο αλλά απλώς δεν μου πάει πλέον. Ίσως η απεργία δεν με εκφράζει πια ως μορφή αγώνα. Βγάζω νόημα ή λεω ασυναρτησίες????

Θα ήθελα τις απόψεις των εκλεκτών φίλων του forum που πάντα έχουν ενδιαφέρον.

o tempora o mores,

---

Manos

Θα ήθελα να ρωτήσω δυο πραγματα, ασχέτως του ποιά μπορεί να είναι η προσωπική μου άποψη για το θέμα (σιγά μην σας πω! :) ) όσο πιό αντικειμενικα είναι δυνατόν:

1. Σε εκφράζει κάποια εναλλακτική μορφή αγώνα, και αν ναι, ποιά είναι αυτή;
2. (Σε περίπτωση που δεν απαντηθεί η 1η ερώτηση) Σε εκφράζει η έννοια του αγώνα γενικότερα ή οχι; (Υπο την έννοια οτι μπορει να θεωρείς για κάποιους λόγους οτι είναι μάταιος).

Αυτά τα ρωτάω γιατί θα ήθελα να κατανοησω με μεγαλύτερη λεπτομέρεια το πώς ακριβώς σκέφτεσαι.

 

 

---

Σωτήρης Φιλιππίδης

DotSee Web Services

1. Οπως σωστά προέβλεψες δεν ξέρω
2. Ο αγώνας για τη προστασία των δικαιωμάτων μας είναι απαραίτητος. Η μορφή του αγώνα με προβληματίζει. Νιώθω ότι η απεργία με της σημερινής της μορφή είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Σαν να συμμετέχω σε ένα φαύλο κύκλο παιχνιδιού εξουσίας. Λείπει το όραμα ίσως δεν ξέρω.
   

Μάλλον με τις επεξηγήσεις μου σε μπέρδεψα περισσότερο.

---

Manos

Μπα, νομίζω οτι και άλλοι το αισθάνονται αυτό. Ισως γιατί ο "αγώνας" έχει τόσο πολύ τυποποιηθεί που ορισμένες (οχι όλες) τις φορές κινδυνεύει να χάσει το νόημά του. Και εγώ λοιπόν έρχομαι να προσθέσω στη δική σου ανησυχία, οτι εξίσου με ανησυχεί το κατά πόσο μια ακόμα πορεία, με ξύλο ή χωρίς, μπορεί να ανατρέψει καταστάσεις και πράγματα.

Το θέμα είναι, αν όχι πορεία, αν όχι απεργία, τότε τι;

 

---

Σωτήρης Φιλιππίδης

DotSee Web Services

Το ευτύχημα είναι ότι ακόμα και αν δεν κατέβεις στην πορεία έβαλες το εαυτό σου σε μια σκέψη που αν την διατηρήσεις σίγουρα θα σε οδηγήσει κάπου.

Το κακό είναι ότι όλοι μας έχουμε κουραστεί από τους συνδικαλιστές που αποφάσισαν μόνοι τους να μας εκπροσωπούν και να αποφασίζουν σύμφωνα με την κομματική τους γραμμή. Έτσι οι περισσότεροι έχουν αποστασιοποιηθεί από τα πάντα, αρκετοί σκέφτονται όπως εσείς και ακόμα λιγότεροι προσπαθούν να καταφέρουν κάτι (μιλάω για τον κόσμο που δεν είναι εγγεγραμμένος σε κάποια κομματική παράταξη – αν κάνω λάθος διορθώστε με).

Έχουμε ώμος συνειδητοποιήσει ότι αυτή τη στιγμή κάποιοι από εμάς πληρώνουν άμεσο φόρο (χωρίς ικα κτλ) 29% και κάποιοι άλλοι 39%; Δηλαδή από τα 1000 ευρώ οι πολιτικοί μας παίρνουν 290 ευρώ και 390 αντίστοιχα. Και αν υπολογίσουμε τους έμμεσους φόρους 19 % φπα κατ, αντιλαμβάνεστε τι γίνετε τελικά. Το συνταξιοδοτικό μια και είναι στην επικαιρότητα και είναι στο μυαλό όλον μας (νομίζω) δεν το σχολιάζω. Προσθέτω και τα οικολογικά προβλήματα που τα ζούμε και ρωτάω, ποιος περιμένουμε να δώσει λύση σε όλα αυτά; Εναποθέτουμε όλες τις ελπίδες σε τρίτους και απλός ελπίζουμε; Στεναχωριόμαστε όταν βλέπουμε τις ειδήσεις και αλλάζουμε κανάλι ελπίζοντας να εξαφανιστεί το πρόβλημα; Και φυσικά η τελική ερώτηση είναι τι κάνουμε για όλα αυτά τελικά.

Δεν θέλω να παροτρύνω κάποιους να κατέβουν στην πορεία ή να τους υποδείξω κάποιο τρόπο να αντιδράσουν. Αν όμως αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και πάψουμε να αγνοούμε τα προβλήματα, τότε θα έχουμε κάνει σαν άτομα ένα βήμα προς τα εμπρός και τότε θα βρούμε ποιες μορφές αγώνα-αντίστασης που μας ταιριάζουν. Αρχίστε να σκέφτεστε. Εκεί είναι το κλειδί. Και τότε θα βρείτε ότι κάποιοι, κάνουν κάτι που σας ταιριάζει και θα κολλήσετε μαζί τους έστω και προσωρινά ή ακόμα θα ανακαλύψετε τους δικού σας δρόμους δράσης.

 

Υ.Σ. Εγώ προσωπικά θα κατέβω στην πορεία και θα απεργήσω. Όπως κατεβαίνω σε κάθε πορεία αφού έχω αναλύσει το θέμα και νομίζω ότι αξίζει τον κόπο. Με ποιο απλά λόγια κατεβαίνω σε πορεία αφού πρώτα την φιλτράρω και δω ότι μου πάει.

cap:

Το θέμα είναι, αν όχι πορεία, αν όχι απεργία, τότε τι;

Έλα ντε

manosB:

Δεν θα απεργήσω διότι έχω μπει ευτυχώς ή δυστυχώς σε μια εταιρική-κοινωνική-προσωπική κουλτούρα στην οποία η απεργία δεν είναι επιλογή. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Δεν είναι ότι μου απαγορεύει κανείς να απεργήσω ή θα με χαρακτηρίσουν κάπως στον εργασιακό μου χώρο αλλά απλώς δεν μου πάει πλέον. Ίσως η απεργία δεν με εκφράζει πια ως μορφή αγώνα. Βγάζω νόημα ή λεω ασυναρτησίες????

Θα ήθελα τις απόψεις των εκλεκτών φίλων του forum που πάντα έχουν ενδιαφέρον.

o tempora o mores,

Φίλε Μάνο,

αν μη τι άλλο, σε τιμά η ειλικρίνειά σου. Αν και νομίζω ότι εμμέσως υπάρχει ΚΑΙ μια απαγόρευση από την εκάστοτε εταιρεία (η οποία σε κάποιες περιπτώσεις δεν εκφράζεται ανοικτά αλλά υπάρχει στον... αέρα).

Δεν έχω καμιά σχέση με τους συνδικαλιστές, αλλά τουλάχιστον η συγκεκριμένη απεργία πρέπει να γίνει για λόγους αλληλεγγύης. Και τέλος πάντων, δεν γίνεται οι κρατήσεις να φτάνουν το 50% και σύνταξη / κοινωνική ασφάλιση να μην υπάρχουν ουσιαστικά.

χαιρετισμούς

Οτι δεν γίνεται, δεν γίνεται. Μηπως όμως πρέπει να πάμε σε πιό ...μοντέρνα κόλπα για να δείξουμε τη δυσαρέσκειά μας;

Λέω τώρα, σκέφτομαι βλακείες δυνατά...η απεργία θα ζημιώσει τους εργοδότες, και όσους είναι ελεύθεροι επαγγελματίες. ΚΑΙ; Ειδικά στον ιδιωτικό τομέα το εφέ της ποιό θα είναι; Αφού και οι εργοδότες πληρώνουν κάποιο μέρος για την ασφάλιση των υπαλλήλων. Να το πω και αλλιώς: Τουλάχιστον οι μικρομεσαίοι εργοδότες θα ΗΘΕΛΑΝ να μειωθεί το ποσοστό του μισθού που πηγαίνει στην ασφάλιση για να έχουν πιό ανταγωνιστικούς μισθούς. Και πάλι, για να μην παρεξηγηθώ, εικάζω.

Αλλά...η διαμαρτυρία πάει στο ασφαλιστικό! Μήπως εκεί θα έπρεπε να απευθυνθούμε;

Από το μυαλό διαφόρων αν δείτε τι έχει περάσει θα εκπλαγείτε ...[τα έσβησα on second thought - συμπληρώστε με τη φαντασία σας]. Βεβαια, όλα αυτά προϋποθέτουν πολύ καλή οργάνωση και το παν είναι να περάσει το μήνυμα και όχι να γίνει ζημιά. Δηλαδή, οχι για εμάς στην Ελλάδα :)

Δεν ξέρω. Είμαι και εγώ μπερδεμένος. Τελικά πως αντιδρά κανείς σε μέτρα που δεν τον εκφράζουν, με απώτερο στόχο να τα αποτρέψει;

 

 

 

 

 

---

Σωτήρης Φιλιππίδης

DotSee Web Services

Νομίζω ότι υπάρχουν δύο θέματα που όλοι επισημάνατε :

1. Το Ασφαλιστικό.
2. Συνδικαλιστές και  μορφή διαμαρτυρίας – αγώνα.
   

Στο πρώτο θέμα νομίζω ότι όλοι οι προηγούμενοι συμφωνούν ότι είναι μείζων θέμα και οι λύσεις που έχει επιλέξει η σημερινή κυβέρνηση (αλλά και η προηγούμενη) θίγει τους περισσότερους από εμάς.
Ουσιαστικά μεταβιβάζουν τα αποτελέσματα της κακοδιαχείρισης (κλοπής) των ασφαλιστικών ταμείων.  Ζητούν από εμένα, τον πατέρα μου την μάνα και ίσως, και από την γιαγιά μου να επωμιστούμε αυτό το βάρος, ανεξαρτήτως αν όλοι εμείς καταβάλουμε (ή κατεβάλαμε) της εισφορές μας στο ακέραιο.

Για το δεύτερο θέμα.
Αν διαφωνούμε με την συνδικαλιστική ηγεσία,  συμμετέχουμε στις διαδικασίες και επιλέγουμε την ηγεσία που μας εκπροσωπεί (έτσι είναι η δημοκρατία, θέλει να συμμετέχουμε).
Για την μορφή του αγώνα νομίζω ότι η απεργία είναι μονόδρομος.
Προσοχή όμως όταν λεω απεργία δεν εννοώ να κάθομαι σπίτι.
Απεργία σημαίνει ενεργή συμμετοχή.
Μια απεργία είναι επιτυχημένη όταν αυτοί που συμμετέχουν στην απεργία διαδηλώνουν τα αιτήματα τους στους δρόμους.

Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι όταν ο εργαζόμενος συνειδητοποιημένος συμμετέχει στα κοινά τότε και μόνο τότε κερδίζει αυτά που του αναλογούν (έστω και πρόσκαιρα).

---

Φιλάρετος Σεβαστιάδης.

Albert Camus: Life is the sum of your choices.

Βαριά κουβέντα ανοίξατε παιδιά ...


 ... το όλο θέμα με ΄βαλε κι εμένα σε σκέψεις. Προσωπικά βρίσκω τον εαυτό μου "παγιδευμένο" ανάμεσα σε μια "αγωνιστική" νοοτροπία, και ένα deadline στο οποίο αν δε βοηθήσω "κρεμάω" ένα πολύ καλό φίλο, σε ένα πολύ σοβαρό πελάτη. Αλλά ο προβληματισμός μου δεν είναι εκεί.

Ο προβληματισμός μου είναι στο γεγονός ότι όταν ήμουν μικρός, έτρωγα κάθε μέρα με τους γονείς μου περίπου στις 15:30. Κάθε μέρα. Και με τους δύο. Τώρα, στο σχολείο στο οποίο για κάποιους μήνες ακόμη θα εργάζεται η μητέρα μου, υπάρχει "ολοήμερο" τμήμα - ανεπίσημα θεσμοθετώντας και αναγνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει πλέον 8-ωρο ωράριο, πουθενά.

Ο προβληματισμός μου θα γίνει πιο έντονος, αν τη μέρα της απεργίας τύχει και περάσω απο την αγορά, όπου δε μπορώ να φανταστώ ότι νέοι κάτω των 26-27 που εργάζονται ως πωλητές σα σκλαβάκια θα αφήσουν τη δουλειά και θα κάνουν απεργία. Γιατί τους καίνε τα λεφτά που δεν έχουν, και η δουλειά που μπορεί ανα πάσα στιγμή να χάσουν.

Με προβληματίζει ακόμα το γεγονός ότι ο συνδικαλισμός είναι άγνωστη έννοια στον κλάδο μας.  Ότι κανείς ποτέ δε με ενημέρωσε για τίποτα και ποτέ. Ότι όταν γράφτηκα στο ΙΚΑ, δεν πήρα ποτέ ένα φυλλάδιο που να εξηγεί τις υποχρεώσεις μου, τις υποχρεώσεις του ΙΚΑ, και αυτές του εργοδότη μου. Οι συνδικαλιστές που δεν έμαθα ποτέ ότι υπάρχουν ... απλώς δεν βρέθηκαν ΠΟΤΕ μπροστά μου.

Με προβληματίζει ότι πολλοί μπορεί να κάνουν απεργία, και να κατέβουν να φωνάξουν - αλλά όταν στις 8 παρα το βράδυ το αφεντικό τους τους φωνάξει για "meeting", κανείς δε θα πεί " sorry, σχόλασα ".

Και κυρίως με προβληματίζει αυτή η "παράδωση ανευ όρων" στο δυτικο-ευρωπαϊσμό. Ο πατέρας μου δούλευε 7 - 3. Εγώ γιατί δουλεύω 9 - 9;;; Η ακόμη και 9 - 5 που λέει ο λόγος; Κάποια στιγμή έφυγα για αγγλία, και άφησα πίσω μου Ελλάδα. Μετα σχεδόν 10 χρόνια, έφυγα απο αγγλία, και βρήκα ... μια βρώμικη wannabe Αγγλία.

Καλώς ή κακώς, ζούμε σε μια χώρα που αν κάποτε παρήγαγε προϊόντα, πλέον θέλει να παράγει υπηρεσίες. Άρα θέλει ανάπτυξη στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Άρα ο επειχειρήματίας πρέπει να έχει κίνητρα να μη φύγει απο τη χώρα. Άρα ... οι υπάλληλοι θα την πληρώσουν μέχρι να ορθοποδήσουμε. Μόνο που στην Ελλάδα δεν πάει έτσι, έτσι απλά. Μέχρι τα 19 μου, κυκλοφορούσαν στη γειτονιά μου 1 ή 2 BMW. Τώρα γίνεται ο χαμός. Ο επιχειρηματίας ορθοπόδησε, τρώγωντας τους υπαλλήλους του, και τις χάρες που του κάνει το κράτος. Και τις χάρες που του κάνουν οι υπάλληλοί του.

Θέλετε να πολεμήσετε για το μέλλον αυτής της χώρας; Κλείστε την τηλεόρασή σας για ένα μήνα. Φροντίστε να είστε σπίτι σας στις 5 και μισή το απόγευμα. Διαβάστε ένα βιβλίο, πηγαίνετε μια βολτα στο πάρκο, παίξτε με τα παιδιά σας - ή κάντε παιδιά στην τελική, είναι χειμώνας, κάνει κρύο !

... τα διαβάζω πάλι αυτά που γράφω, και σχεδόν με πιάνουν κυνικά γέλια. Κάθε πρωί βρίζω ένα φίλο γιατί παραδίνεται στις επιταγές του αφεντικού του. Κάθε βράδυ σχεδόν, εγώ απ'το σπίτι, αυτός απ'το γραφείο, τον ξαναβρίζω γιατί είναι εκεί ακόμα. Τετάρτη όμως θα βαράω κώδικα την ώρα που οι άλλοι θα φωνάζουν.

Δώστε στους εργοδότες σας να καταλάβουν ότι δεν έχουν το απυρόβλητο [ όχι, αυτό δεν έχει καμμία σχέση με το ταπεινό βλήττο ]. Μόλις μάθετε ότι είναι αμαρτία να μη ζείτε, σε προσμονή της μέρας που θα έχετε λεφτά να ζήσετε, τότε θα αλλάξει αυτή η χώρα. Πρώτα τα αφεντικά, και οι πολιτικοί θα ακολουθήσουν.

Για όσους θέλουν μια πραγματική άσκηση χαρακτήρα: Γίνετε αφεντικά, και βάλτε στοίχημα με τον εαυτό σας ότι δε θα αλλάξετε. Κάντε κι ένα post εδώ μετα να μας πείτε αν τα καταφέρατε. Εγώ σαν ημι-γιάπης του συρμού, προσπαθώ να έχω ένα μικρό μέρος της συνείδησής μου καθαρό, ότι δεν εκμεταλεύτηκα τη δουλειά κανενός για πάρτη μου.

Αλλά δεν είμαι αφεντικό ακόμα, οπότε με παίρνει να γράφω μεγάλα post πουλώντας ιδεολογίες του αέρα.

Καλό μας βράδυ

---

Angel
O:]

Αναρωτηθήκατε για έναν εναλλακτικό και αποτελεσματικό τρόπο αντίδρασης αγαπητοί συνάδελφοι.

Έχω παρατηρήσει ότι στην πορεία της ιστορίας, για να αλλάξει ριζικά κάτι, απαιτούνταν μια πολύ συγκεκριμένη μονάδα κόστους: Αίμα, και η χαρακτηριστικότερη έκφρασή του είναι οι διάφορες αιματηρές επαναστάσεις στο παρελθόν. Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από την πρωτομαγιά (όπου στο Σικάγο ειδικά, οι νεκροί ήταν εκατοντάδες, αλλά ακόμη και η Ελλάδα πλήρωσε το τίμημά της), ή την απεργία των δασκάλων στην Οαχάκα του Μεξικού που σχεδόν κατέστρεψε μια πόλη και κόστισε τη ζωή από πολλούς ανθρώπους.

Βέβαια, υποτίθεται ότι ζούμε σε εποχές που έχουμε ξεφύγει από τα βάρβαρα ένστικτά μας και λύσεις σαν μια αιματηρή επανάσταση ανήκουν στο παρελθόν, ή έστω, χρειάζονται πολύ μεγαλύτερα κίνητρα σε σχέση με τότε.

Ωστόσο, πώς μπορεί να διαμαρτυρηθεί κάποιος ο οποίος
1) Είναι θύμα εκμετάλλευσης και φοβάται την "τιμωρία" (κάποιες φορές και επιδιωκούμενης, προκειμένου να εξελιχθεί στη δουλειά του),
2) Διαμαρτύρεται για τα κακώς κείμενα της χώρας αλλά (όχι και πολύ) βαθιά μέσα του ελπίζει να κλείσει μια... μιζωμένη δουλειά με το Δημόσιο,
3) Στην περίπτωση όπου από υπάλληλος γίνει αφεντικό (όπως η... αφεντιά μου πλέον), πολλές φορές "ξεχνάει" τι έκανε και του κάνανε στο παρελθόν και επαναλαμβάνει τα ίδια χωρίς μάλιστα να νιώθει τύψεις.

Με άλλα λόγια, αντιμετωπίζει την κατάσταση αδιαμαρτύρητα, ανέντιμα, υποκριτικά (αναλόγως της θέσης του).
Έτσι, ο υπάλληλος δε θα απεργήσει γιατί είναι δέσμιος και το αφεντικό θα ξεκαθαρίσει ότι η απεργία είναι γκουχ... ανεπιθύμητη. Γιατί η απεργία δεν είναι αποτελεσματικό μέσο πλέον, αν δεν είσαι διατεθειμένος να την τραβήξεις στα άκρα. Γιατί την επόμενη μέρα που θα πάει στη δουλειά του, μπορεί να έχει συνέπειες. Και όταν έχεις υποχρεώσεις, κοινωνικές, οικογενειακές, αυτοσυντήρησης κλπ, η αστάθεια είναι μεγάλο πρόβλημα.

Άλλωστε, μια δράση με αποτέλεσμα, θα έπρεπε να πλήξει το κράτος, και όχι τον εργοδότη που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι παρά ένα μικρό γρανάζι ελαφρώς μεγαλύτερο από τον υπάλληλο στην οικονομική μηχανή της χώρας. Φοβάμαι πραγματικά ότι η απεργία θα προκαλέσει περισσότερη ζημιά σε εμάς τους τελικούς αποδέκτες παρά στους ακροβοπληρωμένους "εκπροσώπους" μας επί της βουλής (όταν στο παρελθόν οι αγρότες κλείνανε τους δρόμους, ποιος ενοχλήθηκε περισσότερο, ο εκάστοτε υπουργός ή οι ταλαιπωρημένοι ταξιδιώτες/επαγγελματίες; ).

Επειδή όμως αδυνατώ να σκεφτώ άμεσα κάποιον αποτελεσματικότερο, αναίμακτο και ηχηρότερο τρόπο διαμαρτυρίας, τάσσομαι υπέρ της απεργίας. Γιατί έστω και ένας ψίθυρος διαμαρτυρίας είναι πολύ καλύτερος από την απόλυτη ησυχία.

Καλημέρα σε όλους.

---

Μην αφήνετε τα media να σας "ταΐζουν"!

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται το υψηλό επίπεδο των δημοσιεύσεων σε αυτό το forum. Απέχει έτη φωτός από τα περισσότερα forum που επισκέπτομαι και μακάρι να συνεχίσει έτσι. Το μυστικό βέβαια είναι οι άνθρωποι που έχουν ενεργή συμμετοχή και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για αυτό.

---

Manos

Λοιπών επειδή και εγώ ήμουν λίγο γενικόλογος (δεν είχα ούτος ή άλλος σκοπό να πείσω κάποιων για κάτι) θα ήθελα να είμαι ειλικρινείς απέναντι σας και να ξεκαθαρίσω κάτι. Αύριο θα απεργήσω επειδή ταυτόχρονα έχω κανονίσει να διεκπεραιώσω κάποιες άλλες προσωπικές υποχρεώσεις μου.

Τόσο στο παρελθών όσο και τώρα έχω καταστήσει σαφές στους προϊστάμενους μου ότι η απεργία μου δεν στρέφετε εναντίον της επιχείρησης που εργάζομαι μιας και δεν έχω κανένα πρόβλημα που να θεωρώ ότι ότι με θίγει ενώ μπορεί να αντιμετωπιστεί από την επιχείρηση. Αυτό που έχω κάνει στο παρελθόν και θα επαναλάβω στο μέλλων είναι ότι φεύγω για 3 ώρες πάω στην πορεία και μετά αν υπάρχεί χρόνος επιστρέφω στην εργασία μου. Η εργάσιμη μέρα δεν χάνετε μιας και συμπληρώνω τις χαμένες εργάσιμες ώρες τις επόμενες ημέρες. Προσοχή αυτό δεν έχει καμία σχέση με το – σήμερα δεν έχουμε δουλειά – αύριο κάνε 12 ωρο.

Θα συμφωνήσω γενικά με τις σκέψεις σας και τους προβληματισμού σας (σε μερικά διαφωνώ αλλά το προσπερνάω γιατί θα πέσουμε σε ένα διάλογο ατελείωτο). Μόνο να αναφέρω ότι απεργώντας θίγονται οι απεργoί οι εταιρίες που στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να μην φταίνε, αλλά ταυτόχρονα χάνει έσοδα το κράτος από τους φόρους και τις κρατήσεις ασφάλισης – και όταν αυτό το βλέπουν στα οικονομικά τους σφίγγουν λίγο οι κ..οι

Θεωρό όμως σημαντικό το να κατέβω στην πορεία γιατί εκεί δείχνουμε την δύναμη μας αλλά κυρίως την γνώμη μας και την διάθεσης μας.
 

Οσο για τις μονάδες κόστους πιστεύω ότι η κάθε εποχή και οι διαφορετικές συνθήκες απαιτούν διαφορετικές μονάδες κόστους. Αλλά αν εγώ τώρα που μπορώ να κάνω κάτι σχετικά ανώδυνο δεν το κάνω- τότε αύριο το παιδί μου θα αναγκαστεί ή να πεθάνει νωρίς ή να πληρώσει στις προαναφερόμενε μονάδες κόστους. Τι προτιμώ;

jpanta:

Δεν έχω καμιά σχέση με τους συνδικαλιστές, αλλά τουλάχιστον η συγκεκριμένη απεργία πρέπει να γίνει για λόγους αλληλεγγύης.

 

Συμφωνώ με την αλληλεγγύη αλλά αναρωτιέμαι εσύ δεν θίγεσαι, δεν είσαι ασφαλισμένος σε κάποιο ταμείο, δεν ελπίζεις να πάρεις κάποια στιγμή σύνταξη; Δεν νομίζω ότι αυτό το θέμα είναι θέμα αλληλεγγύης.

 

cap:

Λέω τώρα, σκέφτομαι βλακείες δυνατά.

 

Οι σκέψεις ποτέ δεν είναι χαζές ή βλακείες. Οι πράξεις είναι.

(Γραφω γρήγορα λόγω έλλειψης χρονου, συγχωρήστε μου την προχειρότητα της παράθεσης των σκέψεών μου)

Βάσει όλων όσων αναφέρθηκαν παραπάνω, και βάσει όλων όσων σκέφτομαι αρκετά χρονια τώρα, καταλήγω στο εξής απαισιόδοξο:

Η απεργία δεν "ακουμπάει" κανέναν από τους οποίους θα έπρεπε (πολιτικούς φορεις) για τους εξής λόγους:

• Η οικονομική ζημία σε σχέση με τα έσοδα κλπ όπως προαναφέρθηκε είναι μεν ζημία αλλά αμελητέα, εκτος αν η απεργία είναι διαρκείας, στην οποία περίπτωση η ζημία για τους απεργούς είναι και πάλι κατά πολλές φορές μεγαλύτερη με αποτέλεσμα κάποια στιγμή η απεργία να διακοπεί για λόγους επιβίωσης των εργαζομένων.
• Οι εργοδότες αποτελούν, όπως αναφέρθηκε, ένα "γρανάζι" της μηχανής αλλά όχι το κυριότερο. Ετσι λοιπόν σε τέτοιες καταστάσεις λειτουργούν ως "αερόσακος" για το χτύπημα που κανονικά θα έπρεπε να δεχθούν οι πολιτικοί / εκάστοτε κυβερνώντες.
• Μπορούμε (θεωρητικά) να "τιμωρήσουμε" τους εκάστοτε κυβερνώντες για τις επιλογές τους ασκώντας το εκλογικό μας δικαίωμα. Ομως, όσα θα έχουν γίνει στην καθε τετραετία δύσκολα αντιστρέφονται και εξάλλου με τις εντολες να έρχονται "εκ των έξω" δεν πιστεύω (προσωπικά) οτι ακόμα και με αλλαγή ηγεσίας (ανεξάρτητα με το ποιός κυβερνά σήμερα, γενικά μιλάω) θα είχαμε άλλα αποτελέσματα.

Το κράτος λοιπόν έχει ανακαλύψει το απόλυτα ασφαλές σύστημα για να μην μπορεί ΠΟΤΕ ο πολίτης να ανατρέψει τέτοιου είδους αποφάσεις, μια και οι ενέργειές του ελάχιστο αντίκτυπο φέρνουν, ενώ ταυτόχρονα διατηρούνται τα προσχήματα της δημοκρατίας ωστε να μην μπορεί κανείς να μιλήσει.

Αρα; Τι μας μένει; Επανακαθορισμός της δημοκρατίας; Επανάσταση; Δυσκολεύομαι να το πιστεψω και μου φαίνεται τελείως ακραίο αλλά δεν έχω και κάτι να αντιπροτείνω.

---

Σωτήρης Φιλιππίδης

DotSee Web Services

Μερικές σκέψεις:
- Ο εργοδότης δηλαδή είναι κάποιος απρόσωπος;
Δεν είναι και εκείνος κάποιος ασφαλισμένος σε ένα ταμείο;

- Το μόνο εναλλακτικό της απεργίας και πορείας που μπορώ να σκευτώ είναι το μπουκοτάζ. αποχή από τη χρήστη τηλεφώνων, κινητών, περιορισμό χρήσης ηλεκτρισμού, περιορισμό επισκέψεων και δαπανών στα σουπερμάρκετ, κλείσιμο της τηλεόρασης. Είναι όμως τόσο αποτελεσματικό όσο η απεργία και η πορεία;

- Εγώ έχω πτυχίο ΑΕΙ στην Πληροφορική από Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Δεν έχω πτυχίο που να λέει "Μηχανικός". Δεν μπορώ να γραφτώ στο ΤΣΜΕΔΕ. Έχω μόνο ΙΚΑ. Εαν γίνει ταμείο "Μηχανικών και Επιστημόνων" που να ενσωματώνει δικηγόρους, δημοσιογράφους και μηχανικούς, εγώ θα μπορώ να γίνω μέλος; Γιατί να αγωνιστώ για εργασιακά και ασφαλιστικά θέματα φορέων (σσ ΤΕΕ) που με πλάγια μέσα υπονομεύουν τα δικά μου εργασιακά δικαιώματα; Κάνω όμως την ίδια δουλειά και είμαι στο ίδιο γραφείο με μηχανικούς που αύριο θα απεργήσουν. Θα είμαι απεργοσπάστης αύριο εαν είμαι στη δουλειά; Αφού δεν είμαι "Μηχανικός".

- Κατα κανόνα όλοι σε μια δουλειά πρέπει να δουλεύουμε 8ωρο. Το να μείνει κάποιος 10-12 ώρες στη δουλεία είναι μια εξαίρεση στις 10 μέρες. Εαν κάποιος μένει παραπάνω χωρίς να πληρώνεται ή να παίρνει παραπάνω άδεια ή να έχει άλλες ανταμοιβές, τότε κάνει ζημιά στους συναδέλφους του που έχουν ανάγκη να φύγουν στην ώρα τους. Εαν κάποιος πρέπει να δουλεύει 12ωρα τότε κακός γιατί πρέπει να γίνει μια πρόσληψη παραπάνω για να βγει η δουλειά. Το πιο επαγγελματικό είναι στη συνέντευξη να ξεκαθαριστούν τα ωράρια, οι υπερωρίες και οι αμοιβές. Το θεωρώ πιο έντιμο να πας σε εργοδότη να σου πει ότι θα υπογράψεις σύμβαση που θα σου λέει ότι θα εργάζεσαι χωρίς ωράριο με αντίστοιχη οικονομική αποζημίωση από το να πας σε εργοδότη που υπογράφεις 5x8ώρα και θα περιμένει απ' εσένα τα 12ωρα.

---

Powered by openSuSE 11 64-bit Edition