Σήμερον τ’ αρχοντόπουλα θέλουν καβαλικεύσει…
Η παρακάτω ιστορία είναι απολύτως αληθινή, αλλά δε συνέβη ποτέ στην πραγματικότητα. Θέλω να πω ότι συνέβη μεν, αλλά όχι έτσι όπως την περιγράφω. Ή μάλλον συνέβη ακριβώς όπως την περιγράφω, αλλά όχι κατά την ίδια χρονική στιγμή.
Πάμε ξανά, γιατί έτσι δεν θα βγάλουμε άκρη...
Η παρακάτω ιστορία είναι φανταστική, αλλά κάθε ομοιότης με πρόσωπα ή καταστάσεις πιθανώς να μην είναι συμπτωματική. Κι αυτό γιατί βασίζεται όχι σε μία, αλλά σε τρεις διαφορετικές αληθινές ιστορίες που υπέστησαν μείξη. Κατά μία έννοια είναι τόσο αληθινή, όσο ζωντανό ήταν το τέρας του Φρανκενστάιν, το οποίο κατασκευάστηκε μεν από μέρη πτωμάτων, πλην όμως κυκλοφορούσε κι οπλοφορούσε, και μάλιστα χωρίς μηχανική (ή άλλη) υποστήριξη.
Γιατί ανάμειξα τις τρεις ιστορίες; Πρώτον, για να μην πληγώσω κανένα. Όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να στεναχωρήσουν κάποιον είναι από τις άλλες ιστορίες, εντάξει; Δεύτερον, για να γίνει η τελική ιστορία αγνώριστη. Τρίτον, δεν υπάρχει τρίτον, οπότε προχωρώ στο ψητό.
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα ελληνικό software house, του οποίου οι ιδιοκτήτες φρόντισαν να δείξουν εμπράκτως την εμπιστοσύνη που έτρεφαν προς την ομάδα ανάπτυξης με τον εξής πρωτότυπο τρόπο: αφαίρεσαν όλα τα floppy drives από τα τερματικά των προγραμματιστών και απενεργοποίησαν τις παράλληλες και τις σειριακές θύρες (hint: USB θύρες δεν υπήρχαν τότε στα PCs). Έτσι, το επόμενο πρωί μάθαμε ότι δεν μπορούμε "πλέον" να κλέψουμε τον πηγαίο κώδικα που φτιάχναμε, λες και τον κλέβαμε προηγουμένως. Όσο για την κοινόχρηστη βιβλιοθήκη, αυτή δεν επιτρεπόταν ούτε καν να την αντικρύσουμε. Μόνο την compiled μορφή της μπορούσαμε να κάνουμε link στα προγράμματά μας από ένα public directory (shared folder για τους νεώτερους) του δικτύου, στο οποίο είχαμε read-only πρόσβαση.
Η πατρότητα της ιδέας ανήκε σ’ έναν προσωπικό φίλο του ενός απ’ τους ιδιοκτήτες, ο οποίος μόλις είχε αφιχθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και “ήξερε πώς φτιάχνεται το software στον πολιτισμένο κόσμο”. Περιττό να σας πω ότι προσελήφθη πάραυτα ως διευθυντής ανάπτυξης κι εγκαταστάθηκε στο χώρο μας. Από τότε και μετά δεν μπορούσαμε ούτε να γκρινιάξουμε για τις συμφορές που μας έβρισκαν.
Το κακό τρίτωσε όταν ο νέος μας διευθυντής έκανε κάτι ανήκουστο για την εποχή εκείνη (τέλη δεκαετίας του ‘80): απαγόρεψε το κάπνισμα στο χώρο ανάπτυξης, όχι για λόγους υγείας, αλλά για λόγους… πυρασφάλειας! Μας ανακοίνωσε δηλαδή ότι εάν κάποιος από μας δεν έσβηνε καλά το τσιγάρο του στο τασάκι και μετά άδειαζε το τασάκι στα σκουπίδια και μετά τα σκουπίδια έπαιρναν φωτιά και μετά έμπαιναν σε λειτουργία οι ανιχνευτές καπνού και μετά ενεργοποιούσαν το σύστημα πυρόσβεσης το οποίο ψέκαζε με νερό τα μηχανήματα, τότε όλη η επένδυση σε software και hardware θα πήγαινε χαμένη. Οι προγραμματιστές για να καπνίσουν έπρεπε να παίρνουν άδεια και να πηγαίνουν σ’ ένα μικρό χώρο δίπλα στις τουαλέτες. Αυτό μας είχε φανεί βαθύτατα άδικο, γιατί ίσχυε μόνο για μας. Όλοι οι άλλοι (οι γραμματείς, οι ιδιοκτήτες, οι πελάτες και οι πωλητές) επιτρεπόταν να καπνίζουν παντού, ακόμη και στο χώρο μας, χωρίς να τους μιλάει κανένας. Προφανώς αυτοί δεν χρησιμοποιούσαν τασάκια, ή έσβηναν τα τσιγάρα τους με 100% επιτυχία…
Μια φορά που “έκανα την ανάγκη μου στο καπνιστήριο”, όπως λέγαμε κοροϊδευτικά την επίσκεψη στο δωματιάκι, άκουσα φωνές. Προσοχή: δεν εννοώ φωνές σαν κι εκείνες που άκουγε η Ζαν ντ’ Αρκ. Εννοώ φωνές πραγματικών ανθρώπων που διαφωνούσαν έντονα. Εστίασα την προσοχή μου στη “συζήτηση” και σύντομα κατάλαβα ότι άκουγα τους δύο ιδιοκτήτες να τσακώνονται για το διευθυντή ανάπτυξης. Μετά θυμήθηκα ότι το γραφείο του ενός συνεταίρου έβλεπε στον ίδιο ακάλυπτο όπου έβγαινε ο εξαερισμός του “καπνιστήριου”.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βιαστώ να τελειώσω το τσιγάρο για να μη βρω κανένα μπελά (λόγω οικονομικής στενότητος δεν μου περνούσε απ’ το μυαλό να πετάξω μια “βασιλική γόπα”). Μέχρι να φύγω όμως είχα ακούσει αρκετά για να καταλάβω ότι ο πολυαγαπημένος μας διευθυντής δεν είχε πολλή (εταιρική) ζωή ακόμη…
Η γνώση αυτή με γέμισε τόση χαρά που δεν μπορούσα να κρατηθώ. Ήθελα ν’ ανακοινώσω τα νέα στην υπόλοιπη ομάδα, αλλά πώς; Και τότε συνέβη το εξής περίεργο: ο συνδυασμός ευφορίας και ανυπομονησίας προκάλεσε την ανάκληση στη μνήμη ενός παλιού δημοτικού τραγουδιού (και μάλιστα απ’ τον ακριτικό κύκλο). Μπήκα λοιπόν στην αίθουσα, γύρισα προς τους άλλους (με την πλάτη στο διευθυντή ανάπτυξης) και είπα:
Σήμερον άλλος ουρανός! Σήμερον άλλη μέρα!
Σήμερον τ’ αρχοντόπουλα [εδώ έστρεψα τα μάτια μου προς τον επάνω όροφο, όπου ήταν τα γραφεία των αφεντικών] θέλουν καβαλικεύσει.
Μόνον του κυρ-Αρμούρη ο γιός [εδώ έγνεψα προς τον περί ου] ουδέν καβαλικεύει.
Να πω την αλήθεια δεν περίμενα να γίνω αντιληπτός, αλλά η λάμψη στα μάτια των υπολοίπων μου έδωσε ελπίδες. Και πράγματι, όταν βρεθήκαμε έξω απ’ το γραφείο μετά το σχόλασμα, με πέθαναν στις ερωτήσεις.
Μερικές μέρες αργότερα επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. Οι δύο ιδιοκτήτες “συζητούσαν” μεγαλοφώνως κι εγώ κάπνιζα το τσιγάρο μου με το μάτι στην πόρτα και το αυτί στον αεραγωγό. Και πράγματι βγήκε κελεπούρι: την ερχόμενη Τρίτη θα του ανακοινώνανε την απόλυσή του.
Μπήκα ξανά στην αίθουσα και δήλωσα πασιχαρής:
Τρίτη γεννήθη ο Διγενής και Τρίτη θα πεθάνει!
Ο Χάρος τον συνάντησε στα μαρμαρένια αλώνια…
Το σούσουρο πνίγηκε με μεγάλη δυσκολία. Ο περί ου με κοίταζε καλά-καλά σαν να ετοιμαζόταν να τηλεφωνήσει στο Δρομοκαΐτειο.
Όταν ήρθε η μεγάλη μέρα, μας ανακοίνωσαν ότι ο διευθυντής ανάπτυξης παραιτήθηκε για προσωπικούς λόγους. Μόλις μείναμε μόνοι, άρχισαν οι πανηγυρισμοί. Και πάνω στην αναμπουμπούλα, ακούστηκε το νεώτερο μέλος της ομάδας ν’ απαγγέλλει:
Κάτου στην άσπρη πέτρα και στο κρύο νερό,
εκεί κείτεται ο Γιάννος τ' Ανδρόνικου ο γιος,
κομμένος και σφαγμένος κι ανεγνώριστος.
Το αίμα του σαν βρύση χύνονταν στη γη,
και γιατρεμό δεν είχεν η βαθειά πληγή…
Technorati Tags:
humor,
history