Βρήκα τυχαία τη σελίδα αυτή με προβληματισμούς σχετικά με την επαγγελματική αποκατάσταση των προγραμματιστών,όπου επικρατεί η άποψη ότι το Πανεπιστήμιο δεν μαθαίνει επάγγελμα αλλά πρέπει ο φοιτητής να αρχίσει να μαθαίνει μόνος του αυτά που πρέπει να ξέρει για να εργασθεί. Αυτό το είχα δει κατά κόρον στο Βερολίνο όπου είχα υπηρετήσει σαν καθηγητής μαθηματικών στο εκεί ελληνικό λύκειο(1988-1993).Μάλιστα έβλεπα ότι οι μαθηματικοί στην πλειοψηφία τους εργαζόντουσαν σαν προγραμματιστές.Για τους εκπαιδευτικούς μαθηματικούς υπήρχε ειδικό τμήμα στο πανεπιστήμιο. Δεδομένου ότι η επαγγελματική αποκατάσταση στην εκπαίδευση είναι χωρίς περιεχόμενο,αλλά και διότι οι προοπτικές στον ιδιωτικό τομέα είναι καλύτερες, θα συνιστούσατε στους φοιτητές των μαθηματικών να στραφούν στον προγραμματισμό, αφού βέβαια φροντίσουν να διαβάσουν από νωρίς γλώσσες προγραμματισμού και ν είναι δυνατον να κάνουν σαν φοιτητές πρακτική εξάσκηση σε εταιρείες λογισμικού;

Η προσωπική μου άποψη είναι οτι τα μαθηματικά και η ανάπτυξη λογισμικού είναι δύο τελείως διακριτοί τομείς αναφορικά με την αγορά, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να τους ταυτίσουν σε ακαδημαϊκό επίπεδο (εισάγοντας θέματα Πληροφορικής στα μαθηματικά ή μαθηματικά στην Πληροφορική). Σε ακαδημαϊκό επίπεδο, τα δύο αυτά γνωστικά αντικείμενα συγκλίνουν σε ορισμένους τομείς, ιδιαίτερα σε αυτούς της έρευνας ή της εφαρμογής μαθηματικών μοντέλων χρησιμοποιώντας την πληροφορική ως εργαλείο. Ομως, στο χώρο της αγοράς, ένας μαθηματικός δεν ισούται αυτόματα με ένα προγραμματιστή. Ισχύει λοιπόν, θεωρώ, για τους μαθηματικούς, ότι και για όλους τους άλλους που σπούδασαν κάτι διαφορετικό από πληροφορική (αν και με απογοήτευση μπορώ να πω οτι τελικώς ισχύει ακόμα και για όσους έχουν σπουδάσει πληροφορικη): Η πρακτική εμπειρία, η αυτοεκπαίδευση και η εργασία επάνω σε τρέχουσες τεχνολογίες είναι αυτά που θα δώσουν στους μέλλοντες επαγγελματίες της πληροφορικής τα εφόδια που πραγματικά χρειάζονται.