Όχι ε?  Γιατί?  Ααα, μάλιστα, φοβάστε.  Έχετε ακούσει τόσα να συμβαίνουν που δεν θέλετε να την πατήσετε και εσείς...

Το ξέρετε, όμως, ότι αν την "πατήσετε", δεν πληρώνετε τίποτα?  Το μόνο που έχετε να κάνετε, είναι να πείτε στην τράπεζά σας ότι η εν λόγω συναλλαγή δεν έχει γίνει από εσάς (και προφανώς το αντικείμενο να μην έχει αποσταλεί σπίτι σας, ή σε κάποιο γνωστό σας!).

Ιδού τα επίσημα έγγραφα (γι αυτό παντρέυτηκα δικηγόρο!):

Υπουργική Απόφαση Ζ1-178 wrote:

Τίτλος:Συναλλαγές που γίνονται με κάρτες - Εναρμόνιση με τις διατάξεις της Σύστασης 97/489/ΕΚ της Επιτροπής της 30ης Ιουλίου 1997 "σχετικά με τις συναλλαγές που γίνονται με μέσα ηλεκτρονικής πληρωμής και ιδίως όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ του εκδότη και του κατόχου" (ΕΕ αριθ. L 208 της 2.8.1997, σ. 52-58). Καταναλωτική πίστη - Προσαρμογή της Κοινής Υπουργικής Απόφασης Φ 1-983/91 προς τις διατάξεις της Οδηγίας 98/7/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 16ης Φεβρουαρίου 1998 "σχετικά με την τροποποίηση της οδηγίας 87/102/ΕΟΚ για την προσέγγιση των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων των κρατών μελών που διέπουν την καταναλωτική πίστη" (ΕΕ αριθ. L 101 της 1.4.1998, σ. 1723). Άρθρο 3: Υποχρεώσεις του κατόχου. Ο κάτοχος πρέπει: α) να χρησιμοποιεί την κάρτα σύμφωνα με τους όρους που διέπουν την έκδοση και χρήση της και να λαμβάνει όλα τα προσήκοντα μέτρα για την ασφαλή φύλαξη της κάρτας και των μέσων (προσωπικού αριθμού αναγνώρισης ταυτότητας ή άλλου κωδικού αριθμού) που επιτρέπουν τη χρησιμοποίησή της, β) να ειδοποιεί χωρίς καθυστέρηση τον εκδότη (ή το φορέα που αυτός έχει ορίσει) μόλις αντιληφθεί: - Την απώλεια ή κλοπή της κάρτας ή των μέσων που επιτρέπουν τη χρησιμοποίησή της, - τον καταλογισμό στο λογαριασμό του οποιασδήποτε συναλλαγής που έγινε παρά τη βούλησή του, - τυχόν σφάλμα ή άλλη ανωμαλία στην τήρηση του λογαριασμού του από τον εκδότη, γ) να μην καταγράφει τον προσωπικό του αριθμό αναγνώρισης ταυτότητας ή άλλο κωδικό αριθμό υπό ευχερώς αναγνωρίσιμη μορφή, ιδιαίτερα επί της κάρτας ή άλλου αντικειμένου που φυλάσσει ή μεταφέρει μαζί με την κάρτα. Άρθρο 4: Ευθύνη του κατόχου. 1. Μέχρι τη γνωστοποίηση στον εκδότη, ο κάτοχος ευθύνεται για τις ζημίες που έχει υποστεί συνεπεία της απώλειας ή κλοπής της κάρτας μέχρι ενός ορίου που δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 150 ευρώ, εκτός εάν από βαριά αμέλεια δεν έχει τηρήσει τις διατάξεις του άρθρου 3 της παρούσας ή έχει ενεργήσει με δόλο, οπότε δεν εφαρμόζεται το ανωτέρω όριο. 2. Από το χρόνο της γνωστοποίησης στον εκδότη (ή στο φορέα που έχει ορίσει ο τελευταίος) κατά τα προβλεπόμενα στο άρθρο 3 εδάφιο β) της παρούσας, ο κάτοχος δεν φέρει πλέον ευθύνη για τις ζημίες από την απώλεια ή την κλοπή της κάρτας, εκτός εάν έχει ενεργήσει με δόλο. 3. Κατά παρέκκλιση από τις παραγράφους 1 και 2 του παρόντος άρθρου, ο κάτοχος δεν ευθύνεται για τις συναλλαγές για τις οποίες η αναγνώριση ταυτότητας περιορίζεται στη χρησιμοποίηση εμπιστευτικού κωδικού αριθμού ή άλλης παρόμοιας απόδειξης ταυτότητας, χωρίς να απαιτείται επίδειξη ή ηλεκτρονική αναγνώριση της κάρτας.

Υπάρχει επίσης και μία επεξηγηματική εγκύκλιος, η οποία τα κάνει πιο "λιανά".

Εγκύκλιος Ζ1-511 wrote:

Άρθρο 0: I. Συναλλαγές που γίνονται με κάρτες 1. Επί της αρχής Με Κοινή Υπουργική Απόφαση Ζ1-178/13.2.2001, που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 255/Β΄/9.3.2001 (επισυνάπτεται), εισάγεται η προστατευτική για τον καταναλωτή πρόβλεψη ποσοτικού ορίου της ευθύνης του σε περίπτωση κλοπής ή απώλειας της κάρτας του σύμφωνα με τις υποδείξεις της Σύστασης 97/489/ΕΚ της Επιτροπής της 30ης Ιουλίου 1997 «σχετικά με τις συναλλαγές που γίνονται με μέσα ηλεκτρονικής πληρωμής και ιδίως όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ του εκδότη και του κατόχου» (ΕΕ αριθ. L 208 της 02/08/1997, σ. 52-58). 2. Επί των άρθρων Το πρώτο κεφάλαιο της απόφασης (άρθρα 2, 3 και 4) αποτελεί την ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο της Σύστασης 97/489/ΕΚ με νομική βάση το άρθρο 14 του ν. 2251/94 και συγκεκριμένα: Αρθρο 1 Με το άρθρο 1, το οποίο αφορά τόσο τις συναλλαγές που γίνονται με κάρτες όσο και την καταναλωτική πίστη, ορίζεται ο σκοπός της Κοινής Υπουργικής Απόφασης. Αρθρο 2 Το άρθρο 2 ορίζει την κάρτα, τον εκδότη και τον κάτοχο κάρτας. Οι ορισμοί είναι ευρύτατοι, ώστε η ρύθμιση των άρθρων 3 και 4 να αποκτά πλήρη δυνατότητα εφαρμογής. Αρθρο 3 Στο άρθρο 3 προβλέπονται οι υποχρεώσεις του κατόχου κατά τη χρησιμοποίηση της κάρτας σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 5 της σύστασης 97/489/ΕΚ. Αρθρο 4 Στο άρθρο 4 ρυθμίζεται το θέμα της ευθύνης του κατόχου για την ζημία από κακή χρήση της κάρτας σε περίπτωση κλοπής ή απώλειας, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στο άρθρο 6 της σύστασης 97/489/ΕΚ. Για τις ζημίες που υπέστη ο κάτοχος μέχρι τη γνωστοποίηση της κλοπής ή της απώλειας της κάρτας στον εκδότη εισάγεται ο προστατευτικός για τον κάτοχο ποσοτικός περιορισμός της ευθύνης του ανερχόμενος σε 150 ευρώ. Μετά την ειδοποίηση του εκδότη ο κάτοχος ουδεμία ευθύνη υπέχει για τις ζημίες από την απώλεια ή την κλοπή της κάρτας. Παράλληλα προβλέπεται απαλλαγή του κατόχου κάρτας για τις συναλλαγές στις οποίες η αναγνώριση της ταυτότητας περιορίζεται στη χρησιμοποίηση εμπιστευτικού κωδικού αριθμού ή άλλης παρόμοιας απόδειξης ταυτότητας, χωρίς να απαιτείται επίδειξη ή ηλεκτρονική αναγνώριση της κάρτας, όπως πχ συμβαίνει στις συναλλαγές μέσω δια-δικτύου (internet).

Φυσικά, δεν είμαι νομικός για να σας εγγυηθώ ότι θα πάνε όλα καλά, ούτε μπορώ να προβλέψω με τι άνθρωπο θα μπλέξετε όταν πάτε να βρείτε το δίκιο σας στην τράπεζα.  Σύμφωνα με τον νόμο πάντως, θα πρέπει να μην πληρώσετε τίποτα!

---

Patrick

Το συζητούσα με ένα συνάδελφο πριν μερικες εβομάδες αυτό το θέμα, αλλά κανένας από τους δύο μας δεν ήξερε να μας πει τι γίνεται στην περίπτωση που ο υποκλοπέας αγοράσει με την κάρτα σου ηλεκτρονικές υπηρεσίες, άμεσα καταναλώσιμες (π.χ. direct εγγραφή και download λογισμικού, ή επι πληρωμή chat). Σε αυτή την περίπτωση το προϊόν έχει ληφθεί αμέσως μετά τη χρέωση της κάρτας και, εφόσον πρόκειται για υπηρεσία, υποθέτουμε οτι έχει "καταναλωθεί". Ο νομος προστατεύει από αυτό το ενδεχόμενο;

---

Σωτήρης Φιλιππίδης

DotSee Web Services

Απ΄ότι βλέπω, δεν έχει σημασία το ΤΙ έκανε αυτός που χρησιμοποίησε την κάρτα σου.  Χωρίς να είμαι σίγουρος, νομίζω ότι είναι πρόβλημα της τράπεζας να αποδείξει ότι λες ψέματα (ότι δηλαδή ζητάς να μην πληρώσεις κάτι που εσύ ο ίδιος πήρες).  Ένας φίλος, πάντως, που είχε μία τέτοια περιπέτεια (πριν αρκετά χρόνια μάλιστα - νομίζω πριν βγει αυτός ο νόμος) δεν αντιμετώπισε καμία δυσκολία.  Μάλιστα, επειδή ήταν συνδρομή αυτό που είχε πάρει ο "ξύπνιος", του άλλαξαν και κάρτα (διότι θα έπρεπε κάθε μήνα να τους λέει ότι η τάδε χρέωση δεν είναι δική του).

---

Patrick

Θυμήθηκα τώρα οτι στη συζήτηση που είχα με το συνάδελφο μου είχε αναφέρει οτι ο νόμος αυτός ισχύει, (μια και μου ξεκαθάρισες για τα ψηφιακά προϊόντα, προφανώς για όλων των ειδών τις αγορές), αλλά κάπου υπάρχει ένα "παραθυράκι" που λεει οτι ο ιδιοκτήτης της κάρτας πρέπει να ειδοποιήσει εντός 15 ημερών από την ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΧΡΕΩΣΗΣ (και οχι την ημ/νία έκδοσης του statement). Αυτό θέλει λίγο ψάξιμο, γιατί αν είναι έτσι κάποιος μας δουλεύει χοντρά. Μια και έχεις τα...μέσα, αν μπορεσεις να βρεις τι γίνεται με αυτό το "παραθυράκι" και αν ισχύει θα προσφέρεις μεγάλη χάρη σε όλους εμάς τους πτωχούς ιδιοκτήτες μικρών πλαστικών παραλληλογράμμων....

---

Σωτήρης Φιλιππίδης

DotSee Web Services

Αυτό που δημοσίευσα είναι ολόκληρη η απόφαση, με όλες τις τυχούσες τροποποιήσεις.  Για να είμαστε σίγουροι θα της πω να το ξαναψάξει, αλλά δεν είδα πουθενά να μιλάει για χρονικά περιθώρια...

---

Patrick

Με μέτρο και προσοχή θα έλεγα. Απλά προσέχουμε τα site στα οποία δίνουμε τη κάρτα μας να μην είναι τίποτα άγνωστα και ξεχασμένα από το Θεό .Άλλωστε υπάρχουν και η κάρτες περιορισμένης χρήσης στις διάφορες τράπεζες.

---

Sex is like programing; One mistake, and you will have to support it for the rest of your life…

Ασχέτως των νόμων που υπάρχουν, η τακτική των τραπεζών είναι να ενισχύουν την εμπιστοσύνη του καταναλωτή στις κάρτες. Πρακτικά αυτό συμβαίνει με το να σπεύδει να σας αποζημιώσει σε οποιαδήποτε παρατυπία συμβεί με την κάρτα σας. Η τράπεζα είναι προδιατεθημένη πολύ θετικά έναντι του ιδιοκήτη της κάρτας.

Αυτό αποδικνύεται και από το γεγονός της μετατόπισης του οικονομικού κινδύνου της τράπεζας στον προμηθευτή. Με απλά λόγια, όταν ένα ηλεκτρονικό κατάστημα συνάπτει μια συμφωνία με μια τράπεζα για on-line εκκαθάριση, η τράπεζα ανεβάζει το ποσοστό που κρατάει ανάλογα με το είδος των προϊόντων - υπηρεσιών που πρόκειται να πωληθούν, σε σχέση με το ποσοστό των περιπτώσεων απάτης ή διαμαρτυρίας των πελατών για τα συγκεκριμένα είδη.

Για παράδειγμα, σε ένα τσοντάδικο που θέλει να πουλήσει on-line, η τράπεζα θα κρατάει μεγαλύτερο ποσοστό, γιατί ξέρει α) ότι υπάρχουν μεγαλύτερες πιθανότητες ηλεκτρονικής απάτης β) οτί υπάρχουν μεγαλύτερες πιθανότητες ο αγοραστής παρ' όλο που πραγματικά έκανε την αγορά, στο τέλος να μην την αποδεχθεί (γιατί το πήρε χαμπάρι η γυναίκα του και κάνει την πάπια).

Άρα, τη στιγμή που γίνεται η συναλλαγή, η τράπεζα έχει βγάλει ήδη τα έξοδά της και από τους δύο κινδύνους. Όταν πάμε λοιπόν και της πούμε ότι η συναλλαγή είναι fake, θα μας γυρίσει τα λεφτά πίσω χωρίς να το πολυσκεφτεί ουσιαστικά γιατί ήδη έχει βγάλει τα λεφτά της. Κατόπιν θα κάνει ένα τηλέφωνο στα σκυλιά της νομικής υπηρεσίας, και θα τους πει να ξενικήσουν να δαγκώνουν όποιον της χαλάει τη φήμη (αν μπορέσουν να τον βρούν).

Εγώ πάντως χρησιμοποιώ τις πιστωτικές μου για περίπου 70 συναλλαγές ανά έτος με τζίρο πάνω κάτω 2500 - 3000 ευρώ, σε διάφορους προμηθευτές, για τουλάχιστον τα τελευταία 4-5 χρόνια. No problem μέχρι τώρα...

---

Χρήστος Γεωργακόπουλος

Να συμπληρώσω με άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Το TemplateMonster (πουλάει web design templates) έχει κάτι παλαβούς ελέγχους στις συναλλαγές του. Μπορεί να σου ζητήσει φωτοτυπία ταυτότητας, άδεια οδήγησης, τηλεφωνική επιβεβαίωση και ένα σωρό άλλους μπελάδες. Αυτό δεν το κάνει για να μην αγοράσει προϊόντα κάποιος με κλεμένη κάρτα (σκασίλα του μεγάλη) αλλά επειδή έχει μεγάλους τζίρους θέλει να πείσει την τράπεζα που συνεργάζεται ότι μειώνει το ρίσκο της οπότε να του χαμηλώσει την προμήθεια που κρατάει. Επειδή είναι καλός πελάτης της τράπεζας, η τράπεζα κάθεται να εξετάσει την συγκεκριμένη περίπτωση, βλέπει ότι όντως ο πελάτης της έχει χαμηλότερα ποσοστά fraud από τους άλλους πελάτες του ίδιου κλάδου, και εν τέλει δέχεται να του μειώσει την προμήθεια.

---

Χρήστος Γεωργακόπουλος

Δεν είναι μόνο αυτό. Με τόσα αποδεικτικά στοιχεία, δεν μπορείς να αρνηθείς μετά την χρέωση, που να χτυπιέσαι. Άλλο να ψωνίζεις online, οπότε ο προμηθευτής δεν έχει καμμία απόδειξη ότι παράγγειλες, και άλλο να έχει φωτοτυπίες, υπογραφές και τηλεφωνική επιβεβαίωση. Είναι σαν να έχεις κάνει την παραγγελία με fax.

---

Παναγιώτης Καναβός, Freelancer
Twitter: http://www.twitter.com/pkanavos