Για το "Blogging"...
(Σημ. Το post είχε γραφτεί για να δημοσιευτεί στο The blog of Pak αλλά λόγω της σχετικότητας του με την τεχνολογία αναδημοσιεύεται και στο Paks Technical Blog)
Τις τελευταίες μέρες, μετά που διάβασα πολλά και διάφορα, περνούν από το μυαλό μου διάφορες σκέψεις περί του θέματος και είπα να τις καταγράψω. Τί είναι το blogging τελικά, τί είναι το blog, ποιός είναι σκοπός τού; Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι θεωρώ το blog ώς εργαλείο, τίποτα παραπάνω. Ένα εργαλείο που ο καθένας το χρησιμοποιεί όπως γουστάρει ο ίδιος για να γράψει ότι θέλει ο ίδιος. Άλλοι το χρησιμοποιούν για τη δουλειά, άλλοι για ψυχαγωγία, άλλοι για να περάσει η ώρα, άλλοι για να βγάλουν χρήματα, άλλοι το βλέπουν σοβαρά...
Θεωρώ ότι το blog δεν προσέφερε κάτι καινούργιο στην ανθρωπότητα. Έιναι μιά παραλλαγή των υπάρχουσων μέσων έκφρασης και τίποτε παραπάνω. Καμία σχέση με επανάσταση που έχει έρθει εδώ και 20 χρόνια με το διαδύκτιο. Το αν κάποιοι άργησαν να το καταλάβουν είναι άλλο θέμα. Το ότι φουντώνει η χρήση του και γίνεται θόρυβος γύρω από αυτό είναι απλά περιστασιακό. Είναι κάτι σαν μόδα όπως ήταν κάποτε το irc, τα chatrooms, τα forum, το skype, το msn, και άλλα τόσα... Τώρα για το blogging και τους bloggers, τις θεωρώ έννοιες αστείες και ανούσιες. Δεν υπάρχει κίνημα των bloggers ούτε και εκφραστές τους. Εγώ δεν έχω τίποτα κοινό με τον blogger δίπλα μου. Ισα ίσα μπορεί να είμαστε και αχώριστοι εχθροί. Πως μπορούν να μας εντάσσουν σε κοινό κίνημα; Πώς μπορεί αυτός να με εκπροσωπεί στην τηλεόραση; Συνήθως τα κινήματα απαρτίζονται από ανθρώπους με κοινές αντιλήψεις και στόχο. Παρατήρησε κανείς κάτι τέτοιο; Τι κοινό έχω εγώ με τον Παπανδρέου η τον Ανδρουλάκη; Είμαστε και οι τρείς "bloggers"; Μου ακούεται τόσο αστείο όσο αν άκουγα για κίνημα των χρηστών του μετρό η αν άκουγα ότι κάποιος είναι "metrer".
Τώρα όσον αφορά τα δικά μου blogs, εγώ τα χρησιμοποιώ κυρίως σαν σημειωματάριο(Μ αρέσει να το διατηρώ στην αρχική του χρήση, την αρχική του έννοια, web log, δικτυακό ημερολόγιο). Μ αρέσει να σημειώνω τις σκέψεις μου μέσα, όποτε μου έρθουν αυτές, έτσι απλώς για να τις έχω συγκεντρωμένες. Για να μπορώ να ανατρέχω σε αυτές στο μέλλον. Ταυτόχρονα όποιος επιθυμεί μπορεί να ρίξει μια ματιά, να αφήσει την δική του υποσημείωση. Ώρες ώρες ρίχνω και καμιά ματιά στους άλλους έτσι για να ερεθιστεί το μυαλό μου. Αποφεύγω να μπω στο ψεύτικο παιχνίδι της υποχρέωσης, της λογικής του πρέπει κάτι να γράψω έχει καιρό να γράψω. Της λογικής του πρέπει να σχολιάσω τον άλλο για να με σχολιάσει και αυτός. Της ανάγκης να απαντήσω στη μπηχτή. Της διαδικασίας της μεγάλης και ατέλειωτης συζήτησης. Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για αυτά. Άν θέλω μεγάλη συζήτηση, μπορώ να χρησιμοποιήσω ένα forum. Εκεί τουλάχιστον θα με διαβάσουν έτσι κι αλλιώς. Θα γλυτώσω τη ζητιανιά της ανάγνωσης. Και θα είμαι σε ένα καθεστώς ισότητας και όχι με το φόβο της διαφωνίας με τον ιδιοκτήτη του blog. Στα blog τελικά με τον καιρό οι διαφωνούντες αποχωρούν και μένουν ο ιδιοκτήτης και οι χειροκροτητές του. Και κάνουν μαζί ωραίο παρτάκι. Ενώ στα fora οι διαφορετικές απόψεις διατηρούνται. Άν πάλι θέλω μεγάλη παρέα υπάρχει το facebook η και το hi-5. Εκεί τουλάχιστον δεν πρέπει να συμφωνείς με τον blogger για να είσαι φίλος του. Σε ακραίες περιπτώσεις έλλειψης κοινωνικότητας υπάρχει και το second life. Σε πιό ακραίες περιπτώσεις έλλειψης κοινωνικής σημασίας υπάρχει και η πατροπαράδοτη μέθοδος του group therapy και της εξομολόγησης. Πιστέψτε με εκεί θα σας ακούσουν και θα σας σεβαστούν ότι μαλακία και να πείτε. Σε σύγκριση με όλα αυτά το blog είναι ένα κακό υποκατάστατο.
Εν τέλει το blog είναι εκεί. Δεν ανήκει σε κανένα, δεν υποκύπτει σε πρέπει και κανόνες. Είναι ένα εργαλείο, ένα μέσο. Κάποιους τους υπηρετεί, τους εξυπηρετεί και κάποιοι άλλοι το υπηρετούν. Είναι θέμα επιλογής...