Originally posted here
http://www.panos.gr/panos/2006/06/1985.html

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

---

Dimitris-Ilias Gkanatsios
Developer Evangelist, Microsoft Hellas

My Blog
StudentGuru
Twitter
Facebook

Τα παραλέει.. Η υπερβολή δεν κάνει καλό.. Δηλαδή όσοι μεγάλωσαν απο το 85 και μετά δεν μεγαλώσανε σαν παιδιά?

---

Παναγιώτης Κεφαλίδης

"Για να επιτύχεις, θα πρέπει το πάθος σου για την επιτυχία να είναι μεγαλύτερο απο τον φόβο σου για την αποτυχία"

Οι απαντήσεις παρέχονται για συγκεκριμένες ερωτήσεις και χωρίς καμιά εγγύηση. Παρακαλώ διαβάστε τους όρους χρήσης.

Από ότι κατάλαβα, θέλει να πει ότι η καλπάζουσα εξέλιξη της τεχνολογίας (ήτοι video games, ADSL, PC κ.λ.π.) πλέον δεν αφήνει τα παιδιά να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν όπως θα έπρεπε.

Internet cafe + Lan games, Playstation, Internet, κινητά, θεωρεί ότι είναι 'κακές' επιρροές για τον σύγχρονο έφηβο. Ναι, κάπως τα παραλέει, αλλά στο βαθύτερο του νόημα θα συμφωνήσω μαζί του....

---

Dimitris-Ilias Gkanatsios
Developer Evangelist, Microsoft Hellas

My Blog
StudentGuru
Twitter
Facebook

Δυστηχως δεν τα παραλεει...Ακριβως ετσι ειναι τα πραγματα και οσο πανε γινονται και χειροτερα. Εγω π.χ. θυμαμαι οτι καθε πρωι ημουν εξω και επαιζα μπαλα/κρυφτο κτλ κτλ μεχρι το κουδουνι του σχολειου να χτυπησει, χωρις επιτηρηση του γονεα, χωρις τιποτα. Συμβαινει αυτο τωρα με τα παιδια της εποχης μας ?? Δε νομιζω...Αλλωστε, πρεπει να ειναι και ηρεμοι και οι πολυασχολοι γονεις τους οι οποιοι λογω ελλειψης χρονου, νοιωθουν πολυ καλυτερα με το να τα εχουν στο σαλονι και να αποχαυνωνονται μπροστα σ'ενα xbox/psp/whatever...

---

Software Engineer, specializes in Microsoft .net/C#, COM, Sql Server and now Python.

Πες τα μεγάλε, μου θύμισες τα παιδικά μου χρόνια... Όσο για τις ψείρες ζεστό ξύδι; χμμμ εμένα η δικιά μου η μητέρα είχε άλλη μέθοδο...

infoCENTER wrote:

Πες τα μεγάλε, μου θύμισες τα παιδικά μου χρόνια... Όσο για τις ψείρες ζεστό ξύδι; χμμμ εμένα η δικιά μου η μητέρα είχε άλλη μέθοδο...

Τι, εκοβε το κεφαλι κατ'ευθειαν ??

---

Software Engineer, specializes in Microsoft .net/C#, COM, Sql Server and now Python.

Δεν τα παραλέει καθόλου, έτσι είναι τα πράγματα, μόνο που το πρόβλημα είναι η αλλαγή του τρόπου ζωής και σκέψης των ανθρώπων, η αλλαγή της κοινωνίαςκαι όχι οι παιχνιδομηχανές. Γιατί τότε όσοι είχαν atari παίζαν και στο δρόμο με τους άλλους δεν αποβλακώνονταν.

Μάριος
υ.γ.1 εγώ που δεν κόλησα ψείρες ποτέ κερδίζω κάτι ή θα θεωρηθώ σπασίκλας;
υ.γ.2 βάζοντας χέρι σε κοπέλα το μόνο που κατάφερα ήταν να μείνει το αποτύπωμα της παλάμης της στο πρόσωπό μου για 2-3 μέρες

Εγώ γεννήθηκα το 1964 (42 ετών) και θυμάμαι όταν ήμουν παιδί οι ηλικιωμένοι έλεγαν ότι αυτοί μεγάλωσαν σαν παιδιά και όχι εμείς.

Ξέρω έναν παππού (τώρα βέβαια δεν ζεί), ο οποίος στα 14 έφυγε μετανάστης στην Αμερική ως λαθρεπιβάτης σε πλοίο και γύρισε πριν τον πόλεμο με τεράστια περιουσία.

Δεν γνωρίζω κανέναν από τους συνομιλίκους μου που θα μπορούσε να το κάνει στα 14 του, ενώ πολλοί από τους παλαιότερους από εμάς σίγουρα μπορούσαν.

Εμείς είχαμε την τηλεόραση αντί για τον καραγκιόζη.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε από τους παππούδες μας ότι αυτοί αντί για δερμάτινη μπάλα είχαν πίτουρα δεμένα με ένα πανί και κλωτσούσαν.

Και οι σημερινοί νέοι κάποτε θα πουν τα ίδια για τους μελλοντικούς νέους κ.ο.κ.

"Τα πάντα ρει" όπως είπε και ο Ηράκλειτος.

Το ερώτημα είναι αν πάνε προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.

Αυτό κατά τη γνώμη μου, έχει να κάνει με το πόσο αισιόδοξα αντιμετωπίζει κανείς τη ζωή και με το αν ταξιδέψει πάνω σε αυτή ή απλά την παρατηρεί να ταξιδεύει μόνη της.

---

Σταύρος Βαλσάμης
Προγραμματιστής

SValsamis wrote:

Αυτό κατά τη γνώμη μου, έχει να κάνει με το πόσο αισιόδοξα αντιμετωπίζει κανείς τη ζωή και με το αν ταξιδέψει πάνω σε αυτή ή απλά την παρατηρεί να ταξιδεύει μόνη της.

Νομιζω οτι αυτα ειναι για τους ονειροπολους και τους ποιητες Για εμας τους πραγματιστες, δυστηχως ολα (σχεδον) πανε κατα διαολου. Τις φορες που επιασα τον εαυτο μου να αισιοδοξει για την κοινωνια και αυτα που βλεπω να συμβαινουν γυρω μου, την ιδια στιγμη καταλαβα οτι απλα εθελοτυφλουσα...

---

Software Engineer, specializes in Microsoft .net/C#, COM, Sql Server and now Python.

Χμ... Ενδιαφέρουσες οι απόψεις όλων. Μάλλον θα συμφωνήσω με τον παναγιώτη, όλοι σαν παιδιά μεγαλώσαμε (αρκετά πριν το 85 μάλιστα), το γεγονός ότι άλλαξαν κάποιες συνήθειες δεν σημαίνει παρά λίγα πράγματα.

---

Μην αφήνετε τα media να σας "ταΐζουν"!

Εγώ πάλι νομίζω πώς κάθε εποχή έχει και τα δικά της.

Υστερα απο 20 χρόνια κάποιος της γενίας του 1985 θα γράφει τα ίδια για την δική του γεννιά κατακρίνωντας τους νεότερους.

Μάλλον ο εγωισμός μας μας κάνει να θέλουμε να νομίζουμε ότι εμείς είμαστε οι καλύτεροι πράγμα το οποίο ειναι μεγάλο σφάλμα.

Γεννήθηκα το (1963) μου άρεσε ο τρόπος που μεγάλωσα αλλά πιστεύω ότι το ίδιο θα ένοιωθα άν είχα μεγαλώσει μετά το (1985)

---

Ιωάννης Μανουσάκης

Τι λετε ρε παιδια τωρα ?? Τι σας αρεσει δηλαδη στο σημερα π.χ. στην Αθηνα ?? Το οτι πρεπει να προσεχουμε κι εμεις οι ιδιοι οταν κυκλοφορουμε στο δρομο, ποσο μαλλον τα παιδια ???

Το οτι εχουν καταντησει (γιατι περι κοινωνικης καταντιας προκειται...) οι γονεις να συνοδευουν τα παιδια σε σχολεια, φροντιστηρια, κολυμβητηρια, αθλητικα κεντρα κτλ κτλ κτλ για να μην εχουν την καταληξη της ιστοριας της Βεροιας η τοσων αλλων που ακουμε ??

Το οτι μερικες περιοχες χαρακτηριζονται "γκετο" και με το που πεσει λιγο το φως δεν κυκλοφορεις εξω ουτε με οπλο ?? (να μην πουμε για τα παιδια εδω...)

Η οτι λογω ολων αυτων, το μονο που κανουν τα παιδια σημερα ειναι να κλεινονται μπροστα σε ενα χαζοκουτι (tv/psp κτλ) και να "καταπινουν" οτι σκουπιδια τους πασαρονται επιμελως κατασκευασμενα απο την τηλεοραση ??

Αυτα τα πραγματα σας αρεσουν ?? Αν ναι, τοτε ειμαι ευτυχισμενος που μεγαλωσα μεν στο κωλοχανειο αλλα με ακριβως τα αντιθετα απο τα παραπανω...

---

Software Engineer, specializes in Microsoft .net/C#, COM, Sql Server and now Python.

objectref wrote:

Νομιζω οτι αυτα ειναι για τους ονειροπολους και τους ποιητες Για εμας τους πραγματιστες, δυστηχως ολα (σχεδον) πανε κατα διαολου.

Δεν ξέρω αν πρέπει να είναι κανείς ονειροπόλος ή ποιητής για να μάθει να μιλά την γλώσσα των παιδιών του, και όχι να περιμένει να μιλήσουν αυτά τη δική του για να συνενοηθούν μεταξύ τους.

objectref wrote:

Τις φορες που επιασα τον εαυτο μου να αισιοδοξει για την κοινωνια και αυτα που βλεπω να συμβαινουν γυρω μου, την ιδια στιγμη καταλαβα οτι απλα εθελοτυφλουσα...

Μα με την κοινωνία όλες οι γενιές είχαν και θα έχουν παράπονα, όχι μόνο αυτοί που γεννήθηκαν πριν ή μετά το 1985, αλλά και από την αρχαιότητα ακόμη. Η ιστορία είναι γεμάτη από αδικίες και προδοσίες. Τι θα έπρεπε να που οι μαύροι της Αμερικής του 1920, οι σκλάβοι στην αρχαιότητα, οι σημερινοί Κούρδοι και οι Παλεστίνιοι.

---

Σταύρος Βαλσάμης
Προγραμματιστής

objectref wrote:

Η οτι λογω ολων αυτων, το μονο που κανουν τα παιδια σημερα ειναι να κλεινονται μπροστα σε ενα χαζοκουτι (tv/psp κτλ) και να "καταπινουν" οτι σκουπιδια τους πασαρονται επιμελως κατασκευασμενα απο την τηλεοραση ??

  Μήπως θα έπρεπε και εμείς οι γονείς να βοηθήσουμε τα παιδιά να βρούν και άλλους τρόπους εκτόνωσης της ενέργειάς τους.Αλλά μάλλον μας βολεύει γιατί και εμείς βρίσκουμε την ησυχία μας.

  Εμείς και αποκλειστικά εμείς φταίμε γι αυτό.

 

---

Ιωάννης Μανουσάκης

Δε νομίζω ότι σκοπός αυτού του κειμένου είναι να εμπνεύσει νοσταλγία για τον παλιό καλό καιρό και να μας κάνει να θρηνούμε για την κατάντια της σημερινής ζωής, κάτι που άλλωστε οι άνθρωποι έχουν την τάση να κάνουν ούτως ή άλλως, γιατί η ανθρώπινη μνήμη είναι εξόχως επιλεκτική και τις κακές αναμνήσεις τις εξοβελίζει ταχύτατα.

Ναι, η ζωή μας τότε ήταν πιο απλή. Ναι, επίσης, τότε μερικά πράγματα ήταν πολυτέλεια ενώ τώρα τα θεωρούμε δεδομένα. Ο κόσμος αλλάζει και αλλάζουμε κι εμείς μαζί. Όταν νοσταλγούμε την εποχή που παίζαμε στην αλάνα, δε νοσταλγούμε την αλάνα, αλλά την έλλειψη ευθύνης και έγνοιας που είχε τότε η ζωή μας.

Όσο για τα tv/xbox zombies, θα πω απλά ότι τα παιδιά είναι ο καθρέφτης των γονιών.
Δεν πιστεύω ότι τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα, ή τουλάχιστον είναι περισσότερο από όσο ήμασταν εμείς στην ηλικία τους. Θυμάστε τι μυαλά κουβαλάγατε όταν ήσασταν 16 ετών; Θυμάμαι τον εαυτό μου σε αυτή την ηλικία και φρίττω. Αναρωτιέμαι πώς τα κατάφεραν οι γονείς μου να επιβιώσουν την εφηβεία μου (άγιοι άνθρωποι!) χωρίς να πηδήξουν από το μπαλκόνι ή να πετάξουν εμένα.
Είναι η σειρά μας και η ευθύνη μας να τα διαμορφώσουμε κι όχι να γκρινιάζουμε για το πώς (τα) καταντήσαν(μ)ε.

---

Νατάσα Μανουσοπούλου