Η σχέση μου με τα αεροπορικά ταξίδια είναι πολύπλοκη.
Λατρεύω τα αεροπλάνα, τα θαυμάζω σαν εφεύρεση, με συναρπάζει οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει να κάνει με αεροπλάνα και πτήση, από τα στατικά μοντέλα και τον αερομοντελισμό μέχρι την ανεμοπορία, διάβαζα σαν τρελός ΠΤΗΣΗ και μάθαινα απέξω επιδόσεις, μοντέλα και εξοπλισμούς.
Μέχρι εδώ καλά. Ερχεται λοιπόν η ευλογημένη στιγμή να ταξιδέψω με αεροπλάνο, προφανώς επιβατικό. Ε, εκεί που γνωρίζω ακριβώς γιατί και πως πετάει, πότε θα ανεβάσει και θα κατεβάσει τους τροχούς προσγείωσης και τι ήταν αυτός ο θόρυβος που μόλις ακούστηκε από το πλάι, δε μπορώ να συνηθίσω με τίποτε τις αναταράξεις και τα κενά αέρος.
Και ενώ λέω μέσα μου ότι δεν είναι τίποτε, είναι απόλυτα φυσιολογικό και γιατί δεν παθαίνω τον ίδιο "πανικό" όταν πέφτω σε λακούβα με το αυτοκίνητο, δεν μπορώ να τα συνηθίσω.
Σήμερα λοιπόν σκέφτηκα κάτι άλλο.
Εχω ένα χρόνο περίπου που τελείωσα κάποια μαθήματα ιστιοπλοίας - θα σας μιλήσω άλλη φορά για τις ανησυχίες που είχα στο κούνημα των πλοίων, μήπως τελικά έχει να κάνει με τα κέντρα αντίληψης ισορροπίας μου, χμ - όπου ανάμεσα στα άλλα έμαθα ότι στην πραγματικότητα τα φτερά του αεροπλάνου δεν είναι τίποτε άλλο από το αντίστοιχο των πανιών, και ότι ουσιαστικά το αεροπλάνο δεν πετάει γιατί κάτι το σπρώχνει κάτω από τα φτερά, αλλά γιατί κάτι τραβάει τα φτερά προς τα πάνω. Ξέρω ότι όλα αυτά τα ξέρετε και δεν είμαι εδώ για μαθήματα φυσικής.
Αυτό που σκέφτηκα είναι ότι όπως αισθάνομαι τι προκαλεί σ' ένα ιστιοπλοικό ο άνεμος, πόσο πολύ και πόσο άμεσα το επηρεάζει και η παραμικρή αλλαγή στην ένταση ή στη διεύθυνση του, αντίστοιχα συμβαίνει και στο αεροπλάνο.
I know its not rocket science, but it helps me.
Αν σκεφτείς δε ότι το συγκεκριμένο post το έγραψα ταξιδεύοντας σ' ένα αεροπλάνο που δεν ήταν ακριβώς ... ήσυχο